Rozstawać należy się nauczyć. Zawsze się przydaje.

       Jeśli się kogoś kochało, żadne rozstanie nie będzie łatwe. Ale z drugiej strony, jeśli się kogoś darzyło tak wzniosłym uczuciem, przy rozstaniu należy mu się szacunek. Pod warunkiem oczywiście, że ów szacunek będzie działał w obie strony.

       Zwykle w całą tę plątaninę sytuacji wmieszane są duże emocje. Nie zawsze można je opanować i nie każdy to potrafi. Ale przecież płakać nikt nie zabroni, łzy oczyszczają. Natomiast wyzwiska i obrażanie absolutnie nie mogą wchodzić w grę. Tym bardziej, jeśli słuchają tego dzieci. Nie wyobrażam sobie obrzucić w takiej sytuacji inwektywami osobę, która wiele dla mnie znaczyła.

       Różnie się życie toczy, nie zawsze bycie z kimś do końca swoich dni jest nam pisane. Trzeba to zaakceptować i iść dalej. Nie warto przecież na siłę ratować tego, co umarło. Zwykle coś się kończy, aby mogło się rozpocząć coś nowego. Ja zawsze mówię, że lepszego. I tak też należy podejść do każdego rozstania. Bo zmiany są dobre. Nawet, jeśli w danej chwili nie rozumiemy ich sensu.

       Nie mam też w zwyczaju prosić, by ktoś został. Bo jeżeli nie chce ze mną być, to co zmieni moja prośba? Nie to nie, będzie ktoś lepszy! Polecam właśnie takie podejście do tematu.

       Dla rozstających się i planujących rozstanie mam pewną radę: spotkajcie się na kawie w neutralnym miejscu, by wstępnie porozmawiać i zdecydować o rozstaniu. Potem dajcie sobie trochę czasu na odetchnięcie i znów spotkajcie się na rozmowie. Wtedy jest czas, by wyjaśnić wszystko i nie pozostawiać zgrzytów czy niedomówień a na koniec w spokoju pójść, każde w swoją stronę. I nie bawić się w „zostańmy przyjaciółmi”, bo to zawsze boli. Może za jakiś czas…

Pokaż mi jak się rozstajesz, a powiem ci kim jesteś. Bo w twoich oczach, słowach i czynach zobaczę całą prawdę o tobie.